Assassin's Creed: Revelations to trzecia z kolei gra przedstawiająca przygody Ezia Auditore da Firenze. Miałem przyjemność zagrać w tę produkcję, więc teraz przybliżę wam moje osobiste odczucia co do tego tytułu.

Fabuła Gry
Nasza przygoda rozpoczyna się w opuszczonej twierdzy bractwa Asasynów, w Masjafie. Teraz to miejsce jest skute lodem. Ale nie jest do końca opuszczone, templariusze próbują otworzyć tajną bibliotekę Altaïra, która skrywa ogromne tajemnice. Ezio został pojmany przez tych właśnie templariuszy. Na szczęście udało mu się uwolnić i zabić kapitana templariuszy. Przy okazji, dowiedział się o kluczach do biblioteki Masjafu, poukrywanych w Konstantynopolu przez badacza Niccolo Polo i jego brata, Maffeo.

Tam więc udał się Ezio na poszukiwanie 4 kluczy do biblioteki, gdyż jeden został już znaleziony przez Zakon Templariuszy pod Sułtańskim pałacem Topkapi. Podczas poszukiwań poznajemy Sofię Sartor, spadkobierczynię biblioteki po Niccolo, tam właśnie rozpoczynają poszukiwania. Podczas swojej współpracy Ezio i Sofia bardzo się do siebie przywiązują.

Ale to nie wszystko. Ezio podczas poszukiwań wszystkich kluczy rozwiązuje liczne intrygi na dworze sułtana oraz pomaga tutejszemu Bractwu Asasynów walczyć z atakującymi templariuszami. Jako, że jeden z kluczy trzyma przy sobie Manuel Paleolog, Asasyn musi udać się do Kapadocji. Przy okazji niszczy zapasy amunicji wrogów sułtana na prośbę dowódcy straży w Konstantynopolu - Tarika Berletiego. Tutaj Ezio dowiaduje się straszliwej prawdy, sułtan Ahmed należy do Templariuszy i on także pragnie otworzyć bibliotekę Masjafu.


Dzielnica portowa w Konstantynopolu.

Altaïr Ibn-La'Ahad?
Zdobywając każdy z kolejnych kluczy możemy dowiedzieć się o przeszłości bractwa Asasynów, a konkretnie, odtwarzamy wspomnienia Mentora Bractwa Asasynów, Altaïra.

Po śmierci Al Mualima, Altaïr nie był już wzorem do naśladowania wśród nowych kadetów. Zresztą nie potrafił wytłumaczyć innym niebezpiecznej mocy fragmentu Edenu. Tym samym, poparcie zyskał jego kolega z młodości, Abbas. Ukradł jabłko, którego moc go zniewoliła, zapragnął posiadać jabłko na wyłączność. Altaïr opuścił twierdzę wraz ze złotym jabłkiem. Później 2 razy wrócił do Masjafu, za pierwszym razem zabito mu żonę, jego samego zaś skazano na wygnanie.

Po 20 latach wrócił do twierdzy. Gdy tylko wszedł w obręby wioski, zyskał poparcie wśród Asasynów, ze względu na chorobliwą miłość do władzy obecnego mentora. Pozbył się Abbasa i został nowym mentorem.

Ostatnie wspomnienie Altaïra, jak i koniec samej gry, jest naprawdę wzruszające i dowodzi, jak bardzo stary Asasyn cenił bezpieczeństwo bractwa, zamykając się wraz z Jabłkiem w bibliotece na wieki. Przed śmiercią oddał klucze do biblioteki oraz kodeks Asasynów Niccolo Polo.


Masjaf - skuta lodem twierdza.

„Jeśli ktoś o to zapyta, powiedz, że odesłałem Jabłko. Powiedz, że wysłałem je na Cypr albo do Kitaju, albo wyrzuciłem do morza. Powiedz im cokolwiek, byle tylko ludzie trzymali się z dala od tego miejsca. Jabłko nie może zostać odnalezione, póki nie wybije właściwa godzina” - Altaïr o Jabłku.


Piękny widok na Hagię Sophię, nieprawdaż?

Osobiste Odczucia
Gra zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Naprawdę byłem zaskoczony. Porównując ją do poprzedniej części, między nimi jest przepaść bez dna.
Teraz, dość już krótko postaram się przedstawić pozytywne i negatywne strony produkcji.

+ Ogromnym plusem gry jest szczegółowo dopracowana grafika. Wzory i złocenia zdobią szaty prawie każdej postaci z gry.

+ W grze naprawdę łatwo wyczuć klimat. Masa ludzi przewija się przez Konstantynopolski bazar, w tle słychać dużo ożywionych rozmów, klimat jest naprawdę przytulny. Potwierdza to również końcowy pościg. Powozy, strzelcy, konie, wybuchy, spadochrony. I do tego jeszcze epicka walka w powietrzu, nic dodać, nic ująć :P

+ Dobrym pomysłem było dodanie wątku w tle dotyczącego Desmonda Milesa. Utknął on w Animusie, gdyż jego mózg zamienił się w bezkształtną masę. Jego dialogi z Obiektem 16 są naprawdę ciekawe i czasami humorystyczne. Dodatkowo następuje bardzo płynne przejście z fabułą do III części serii.

+ Ciekawą opcją było zmodyfikowanie także systemu parkour. Od teraz do dyspozycji mamy specjalne ukryte ostrze zakończone hakiem. Przyspiesza to zdecydowanie naszą wspinaczkę i znacznie wydłuża skok. Dalsze fazy eksperymentów nad tego typu urządzeniami możemy dostrzec w np. Syndicate (kotwiczka).

+ Jeśli chodzi o same modyfikacje stylu gry, do dyspozycji mamy także ładunki wybuchowe. Wabiki dymne, ładunki odłamkowe, zasłony dymne, to wszystko ułatwia sposób gry.

+ Na pochwałę zasługuje również bardzo dobrze dopasowana ścieżka dźwiękowa. Odzwzorowuje klimat obecnie odgrywającej się sytuacji. W ucho wpadły mi takie utwory jak: Assassin's Creed Theme (Lorne Balfe), Ezio's Family (Jasper Kyd) oraz Die By The Blade (Dried Leaves Band).

- Jeśli naprawdę chcemy doszukiwać się minusów, gdyż takowych nie widzę, mogę powiedzieć, że sam styl gry troszeczkę podobny jest do dwóch poprzednich części. Ale to tak na siłę.

Na koniec wrzucę jeszcze trailer gry, bo jest warty uwagi :)



Motta Bractwa:
"Nic nie jest prawdą, wszystko jest dozwolone"
"Nasze życie tworzy śmierć innych"