Braid jest z pozoru zwyczajną, platformową grą niezależną z 2008 roku stworzoną przez Thekla Inc. (a dokładniej przez Jonathana Blowa). Tylko z pozoru. W zasadzie rozgrywka przypominałaby klasycznego Mario, gdyby nie jeden aspekt. Aspekt możliwości cofania czasu.
W Braid gracz wciela się w młodego chłopaka i przemierza przygotowane przez producentów plansze. Naszym zadaniem jest zbieranie porozrzucanych po poziomach kawałki puzzli, aby na końcu świata ułożyć z nich obrazek. Wszystko byłoby dziecinnie proste, gdyby nie to, że do tych czynności musimy wykorzystać moc cofania czasu. Ciekawą mechanikę rozgrywki dopełniają przedmioty/potwory całkowicie niewrażliwe na manipulację czasem. W ten sposób jesteśmy zmuszeni na odpowiednie sterowanie różnymi przedmiotami poprzez wykorzystywanie naszej niezwykłej umiejętności.
W każdym świecie zasady gry nieco się zmieniają. W jednym z nich czas cofa się, gdy idziemy w lewo i płynie, gdy poruszamy się w prawą stronę. W innym posiadamy pierścień, który możemy użyć do spowolnienia wszystkiego na obszarze wokół niego. Warto wspomnieć, że sam Tim, czyli bohater, którym przychodzi nam kierować, jest wrażliwy na czas. Nie cofa więc tylko czasu wokół niego, ale również samego siebie. Ten interesujący sposób rozgrywki połączono z perfekcyjnie zaprojektowanymi poziomami i głęboką, niejednoznaczną fabułą. I tak powstał Braid.
Fabuła opowiada o Timie, który przemierza przeróżne światy w poszukiwaniu księżniczki. Jak można się domyślić, w żadnym z zamków nie może jej odnaleźć, a cała otoczka fabularna zyskuje drugie dno dopiero pod koniec gry. Wszystko ma związek z faktem, że rozgrywkę rozpoczynamy od świata drugiego. Jest to naprawdę dziwne, jednak dla twórców było to kluczem do stworzenia... smutnej, burzliwej historii, którą każdy interpretuje odrobinę inaczej.
Grafika została pięknie namalowana akwarelami i idealnie odzwierciedliła głębię fabularną Braid. Czasami aż chce się na chwilę postać w miejscu i nacieszyć się pięknem backgroundów poziomów.
Cofanie czasu nie sprowadza się do tego występującego w Life is Strange. W dziele Jonathana Blowa możemy z czasem robić prawie wszystko - nie możemy go jedynie przyśpieszać. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy uprzednio cofnęliśmy czas i chcemy z powrotem wrócić do momentu przed cofnięciem go. Możemy dowolnie wybrać prędkość przewijania danego przejścia. Przy cofaniu się w czasie nawet muzyka płynie do tyłu, co jest świetnym smaczkiem zaimplementowanym w rozgrywce.
Mimo piekielnie zawiłej fabuły i piekielnie trudnych plansz (co w zasadzie czyni produkcję w dużym stopniu grą logiczną) naprawdę warto zagrać w Braid. Jednak jeżeli znacie w jakimś stopniu język angielski, nie polecam grania w wersji polskiej. Jej teksty są dosyć okrojone i w dużej mierze odbiegają od oryginału, a przez to odrobinę trudniej zrozumieć historię opowiedzianą nam w tej grze. Satysfakcja z przejścia poszczególnych etapów - a szczególnie tych końcowych - jest wielka, a opowieść z pewnością warta poznania.
