Aragami - recenzja gry

Uwielbiam samurajów, katany, kwitnące wiśnie i majestatyczne pagody, ale na myślo biuściastych trzynastolatkach walczących z humanoidalnymi pomidorami mam ochotę wydrapać sobie oczy. Szczęśliwie Aragami zalicza się do tego pierwszego nurtu.

 Opowieść zaczyna się raczej banalnie - oto bowiem wioskę pewnej dziewczyny napada wrogi klan. Sioło idzie z dymem, mieszkańcy z kostuchą, a panna z porywaczami. Z targającej na niej nienawiści zrodził się tytułowy Aragami - mściwy duch. Utkany z cienia zabójca ma tylko jedną noc na wywarcie pomsty i oswobodzenie swej stwórczyni, bowiem wraz z pierwszym brzaskiem jego ciało rozpadnie się w pył. Sęk w tym, że wbrew swej potępieńczej naturze bohater nie jest bezmyślnym narzędziem, za jakie uchodzi.

 W niewytłumaczalny sposób zdołał zachować część wspomnień z dawnego życia, co przełoży się oczywiście na mniej lub bardziej zajmujące dramaty. Jak przyszło na ucieleśnienie mroku, Aragami kroczy ścieżką skrytobójcy, nie wojownika. Zamiast bezmyślnie rzucać się w otwarty bój woli przemykać za plecami wrogów, obserwować patrole i błyskawicznie eliminować nieszczęśników, którzy okazali się na tyle głupi, by odłączyć się od grupy. W razie wpadki najlepiej od razu wczytać się w stan gry, bo każdy alarm wywołuje prawdziwe pandemonium, a bohater ginie od pojedynczego ciosu. Może to i dobrze - natychmiastowa śmierć w skradance nie jest przecież kompletnie bezsensowna.

 Aragami to bardzo miłe zaskoczenie i naprawdę udana, wymagająca skradanka. Rzecz jasna próżno tu szukać rozmachu i perfekcji gier AAA. Wyraźnie widać wynikające z ciasnego budżetu ograniczenia:
- przytrafiają się problemy ze spadkami płynności
- głupiejącą Al (wrogowie potrafią zastygnąć w miejscu lub kretyńsko kręcić się wokół własnej osi)
- szwankującą detekcją kolizji
Zważywszy na nie wygórowaną cenę, naprawdę warto zagrać.