Recenzja Distrust - Może i nie gra roku, ale..

Ale kilkanaście godzin rozrywki na pewno się znajdzie.

Gra już z zewnątrz prezentuje się bardzo dobrze, bo na pewno nie można narzekać na oprawę audiowizualną, która jest bardzo przyjemna dla oka, może momentami gorzej czytelna, ale po pewnym czasie nic nie będzie stanowiło dla nas problemu. Kwestia wprawy. Bardzo fajne jest również to, że te tekstury nie są tylko tak z zewnątrz, a można w nie ingerować i po prostu z nich często korzystać. Nawet bardzo często!

Gra tworzy swój własny klimacik, poprzez połączenie kilku grafiki, dźwięków, bohaterów (którzy są świetni - ale o tym za chwile) oraz pomysłu. Więc tak - o co mi chodziło z bohaterami? Bohaterzy są świetni, bo jest ich dość dużo, a każdy z nich rożni się umiejętnościami i to w znacznym stopniu, a nie np. tylko graficznie.

Dodatkowo, nie pierwszy raz widzę "haluny" w grze, ale te wyglądają dość realistycznie. Mimo, że nigdy takich halucynacji nie mialem - to właśnie tak sobie je wyobrażam. Niestety gra nie ma samych plusów - są też wady, do których należy chociażby sztuczna inteligencja, która momentami ostro kuleje i się gubi w akcji. Dodatkowo nie mamy wpływu na fabułę w praktycznie żadnym stopniu. Musimy robić to co nam gra każe. No może oprócz tego, że na sam koniec dano nam różne zakończenia, ale tooo właściwie na tyle by było.

Podsumowując - gra jest bardzo dobra, lecz chociażby zadania potrafią się powtarzać, przez co gra delikatnie traci na uroku. Oceniam ją więc na 74 punkty w skali od zera do stu. Po prostu tak czuję serduszkiem.