Far Cry 5- Pierwsze Wrażena

Od razu na wstępie chciałbym zaznaczyć, że artykuł ten piszę po nieprzespanej nocy spędzonej z najnowszą odsłoną serii gier „Far Cry”, przez co może być nieco niespójny i nielogiczny, ale cóż.

Gra na moim dysku znalazła się koło godziny 20:40, a z racji tego, że jestem chory i nie muszę się przejmować jakimiś nic nie znaczącymi         sprawami życia realnego.

Far Cry 5 to jedna z tych gier, na które warto było czekać. Po niespełna 13 godzinach pod rząd spędzonych w przepięknym fikcyjnym hrabstwie Hope Country opanowanej przez fanatycznych sekciarzy jestem zachwycony; możemy poruszać się dosłownie wszystkim: wszelakmi pojazdami latającymi, takimi jak helikoptery czy samoloty, buggy, samochodami osobistymi czy różnego rodzaju łodziami.  

Historia rozpoczęła się bardzo dobrze. Gracz wciela się w agenta, bądź agentkę FBI wysłaną do tajemniczego hrabstwa rządzonego przez Josepha Seed, „Ojca” fanatycznego kultu. Trzeba Ubisoft pochwalić za to, że tym razem nie poszedł za przykładem FC4 i nie próbował kreować głównego złego na drugiego Vaasa, lecz stworzył mu zupełnie nowy charakter, tworząc z niego przekonanego o swoim byciu boskim wybrańcem. Jednakże, o czym przekonałem się po paru godzinach, fabuła służy tu tylko, jako tło, mające nas jako tako popychać do odbijania trzech sektorów Hope Country z rąk rodzeństwa Seed (skojarzenia z Ghost Recon: Wildlands nie są przypadkowe).

Strzelanie jest takie samo, jak w poprzednich odsłonach (bez porównania do „Primal”, w którego nie grałem), łuk ciągle jest najlepszą bronią. Sztuczna inteligencja czasami sprawia wrażenie, jakby inteligencja to było tylko słowo klucz (po paru minutach skradania się ot tak, wbiegnięcie do bazy wroga, tym samym uruchamiając alarm i wystawiając na próbę moją cierpliwość, a jeszcze innym razem po prostu stanięcie sobie w miejscu by chwilę podelektować się świeżym powietrzem i podumać nad egzystencją, podczas, gdy wkoło wszyscy się strzelają).

Nie podoba mi się również drzewo rozwoju postaci; w poprzednich odsłonach, żeby powiększyć kołczan musieliśmy szwędać się po mapie szukając zwierząt do zabicia i oskórowania, z kolei tutaj brakuje typowego survival stuff’u, dzięki któremu mniej lub bardziej zbliżaliśmy się do protagonisty i wciągaliśmy w grę.

Warto też wspomnieć o optymalizacji. Gra na moim sprzęcie, w ustawieniach wysokie/ ultra wyciąga lekko wahające się 50fps, co jest dość niespotykane, bo według informacji znalezionych w internecie, posiadacze GTX 770 czy 1050 będą mogli pobawić się w ustawieniach ultra na +/- 30 fps. Ja z moim blaszakiem nie mam żadnych problemów z wydajnością. Gra nie zajmuje więcej niż 30gb na dysku, co i tak biorąc pod uwagę śliczną grafikę jest dość niezłym wynikiem biorąc pod uwagę ile zajmują dzisiaj gry z gorszą oprawą.

Dodam jeszcze, tak na zakończenie o aktywnościach pobocznych. Poza niezwykle barwnymi misjami pobocznymi ukazującymi wszelkie stereotypy o Ameryce czy łowieniem ryb w grze znajdują się jeszcze kompani, co jest nowością w serii. W walce mogą nam towarzyszyć m.in piesio Boomer czy chociażby misio Cheeseburger.

Far Cry 5 jest bez wątpienia jedną z lepszych części serii, zaraz po genialnej jedynce i trójce, wartą ogrania przez każdego fana serii. Mimo niewielkiej powtarzalności po paru godzinach i powtarzaniu starych schematów, oraz zawodu początkowym potencjałem historii, który po jakimś czasie zanika jest to gra naprawdę dobrze wykonana. Poza wyżej wymienionymi incydentami z npc nie spotkałem się z żadnymi większymi glitchami, co i tak pewnie nie zepsułoby mi radości z rozrywki.