Disciples III: Odrodzenie - recenzja.

Ostatnio miałem przyjemność napisać artykuł o grze z 2009 roku. Pomyślałem, iż jest to dobra okazja, by opisać jeszcze kilka gier wydanych w tamtym okresie, które przykuły moją uwagę na liczne godziny. Mowa tutaj o Disciples III: Renaissance (ten artykuł) oraz Disciples III: Resurrection, o którym będzie mowa w kolejnym artykule. Renaissance (pl. Odrodzenie) zostało wydane 11 grudnia 2009 roku (w Polsce połowa roku 2010) przez studio .dat

I. Fabuła.
Wydarzenia prezentowane w grze rozgrywają się w Nevendaarze. Jest to kraina, arena wojny pięciu sił: Imperium Ludzi, Leśnych Elfów, Legionów Potępionych, Górskich Klanów Krasnoludzkich oraz Hord Nieumarłych. W trzeciej części Disciples grywalne są pierwsze trzy wymienione frakcje. Każda frakcja posiada unikalną dla siebie fabułę, złożoną z kilku naprawdę długich misji. Jednak losy tych grup są ze sobą splecione, dlatego aby jak najlepiej zapoznać się z wątkiem wydarzeń, najpierw należy zagrać Imperium, potem Legionami, a na końcu Leśnymi Elfami (kolejność, którą proponuje producent). Oczywiście można rozegrać to według innej kolejności i nic przy tym nie stracimy.



Główny wątek dotyczy niebiańskiej istoty, Inoel, zesłanej na Ziemię przez Wszechmogącego. Wszyscy mieszkańcy Nevendaaru widzieli spadającą gwiazdę, bo w takiej postaci Inoel zstąpiła na Ziemię. To oznacza początek rywalizacji między frakcjami, ponieważ anioł, który spadł z nieba może być kluczem do objęcia władzy w krainie. Najpierw Inoel wchodzi w posiadanie Imperium, potem odbijają ją Legiony, a na koniec przejmują ją Elfy.

II. Mechanika.
Gra jest stworzona w systemie turowym z koncepcją 2D-3D. Oznacza to, iż na ekranie widzimy mapę z powietrza, z jednego punktu, ale wszystkie elementy na mapie mają głębię. W jednej turze możemy ruszyć każdą jednostką, zbudować budynek, czy odkryć zaklęcie. Ilość tur w jednej misji jest nieograniczona, ale im ta liczba jest większa, tym przeciwnicy sterowani przez AI są silniejsi i trudniej będzie ich pokonać.

III. Nasz zamek.
W prawie każdej misji dostępne jest początkowe miasto. Jest ono miejscem bardzo dla nas strategiczne ważnym. Tutaj możemy leczyć swoje jednostki lub je wskrzeszać (obie czynności za opłatą). Możliwe jest tu także rekrutowanie nowych jednostek czy budowa obiektów. Dzięki nim odblokowują się nam nowe postacie i po osiągnięciu odpowiedniej ilości doświadczenia członkowie naszej drużyny mogą awansować, co zwiększa ich statystyki. W nim możemy także dodawać punkty do siły, życia, zręczności itd. naszego głównego bohatera. To także miejsce do odblokowywania pasywnych czy aktywnych umiejętności czy zmiany wyposażenia (zbroi, broni). Bez naszej siedziby jesteśmy całkowicie bezbronni. Co prawda możemy zajmować neutralne miasta, ale nie dają nam takich możliwości jak miasto główne.



IV. System walki.
W grze system walki z przeciwnikiem również przyjmuje postać turową. Tutaj ruch postaci jest uwarunkowany przez poziom doświadczenia (pierwszeństwo ma bohater z wyższym poziomem doświadczenia). Po przyjęciu obrażeń, obrazek bohatera na pasku bohaterów zapełnia się na czerwono. Gdy cały obrazek zostanie zapełniony, bohater ginie (jest to równoznaczne ze stratą wszystkich punktów życia). W trakcie walki możemy także używać wszechstronnych run czy przedmiotów zebranych w trakcie rozgrywki. Są to zaklęcia osłabiające, zadające uszkodzenia, dodające bonusy naszym bohaterom czy przywołujące przeróżne istoty niosące nam pomoc w walce, takie jak mściciel, żywiołaki czy żywa zbroja.

Warto wspomnieć, iż każda postać ma własny, unikalny atak, dodatkowo z podkładem głosowym.

V. Główni bohaterowie.
Jak już wcześniej zostało to wspomniane, w grze mamy trzy grywalne frakcje. Każda posiada głównego bohatera, przywódcę naszej drużyny, w stosunku do którego gracz ma najwięcej opcji interakcji. Wygląd wszystkich obrazują grafiki. I tak:

• Przywódcą drużyny Imperium Ludzi jest Lambert.

• Legionami Dowodzi Haarhus (wcześniej był elfem).

• Na czele Elfów stoi Arion.